Qədimdə gitaraya bənzər musiqi aləti «nabl» adlanırdı. İlk dəfə gitaranın rəsminə Misir ehramlarının üzərində rast gəlinib. İeroqliflərə görə nabl «mehriban» mənasındadır. Assuriya və Vavilonun arxitektur abidələrində çəkilmiş rəsmlərə əsasən, gitara həm də Asiyada yayılıb. Bəzi mənbələrə görə gitara XIII əsrdə ərəblər tərəfindən İspaniyaya gətirib.
Klasshik gitara isə ispan ustası Torresin yadigarıdır. O, aləti 120 il bundan əvvəl kəşf edib.
Gitara əsasən XX əsrdə məşhurlaşmağa başladı. O günə kimi alətdən evdə, kiçik ailə məclislərində bir çalğı vasitəsi kimi istifadə edirdilərsə, XIX əsrin sonlarında gitaranı səhnəyə çıxartdılar. Elə o vaxtdan gitarada səs ayrılığına diqqət yetirilməyə başlandı.
Beləcə «folk-gitara», yəni dəmir simli klasshik gitara yarandı. Eyni zamanda gitaranın qutusu genişləndi və dəmir simlər vasitəsi ilə səs daha gur əks olundu. Lakin burada da ciddi problem ortaya çıxdı. Dəmir simlərin vibrasiyası gitara qutusunu və səsi dağıdırdı. Ona görə də klasshik gitarist Martin gitaranın simlərinin bərkidilməsi üçün purjinlər kəşf etdi. İllər sonra klasshik gitaranın simləri sintetika ilə əvəz olundu ki, bunu da «folk-vestern-gitara» adlandırdılar.
Daha sonra «arch-tops gitara» meydana gəldi. O, skripkanın böyük formasını xatırladırdı. Bu gitarada hər notu aydın eşitmək olurdu. Bundan da cazmenlər istifadə etməyə başladılar. 50-ci illərin gitarası heç də müasir gitaradan fərqlənmir.
Bu ərəfədə «rok-n-rol»un meydana gəlməsi ilə bass-gitara və elektron gitara da kəşf olundu. 60-cı illərdə isə akustik gitara səhnəni tərk etdi. Onu elektrik gitara əvəz etdi. Caz gitara isə bazardan uzaqlaşdırıldı. 80-ci illərdə ağır rok meydana gəldiyi üçün gitaradan ümumiyyətlə istifadə olunmadı. Bir müddət sonra rok aşağı templə ifa olunmağa başladı. Və yenə də klasshik səs və akustika dəb zirvəsini fəth etdi.